هوای تازه

زمین سیارۀ رنج است. رنج نام دیگر زندگی است و نه آیا صاحبِ هستی در کتاب کریم از آفرینش انسان در رنج سخن گفته است؟! و رنج همچون زخمْ گاه دست‌گیر روح نابالغ آدمی است و چشم او را به وجوه دیگر هستی باز می‌کند. گاه زخمی که به پا داشته‌ام زیروبَم‌های زمین را به من آموخته است/ گاه در بستر بیماری من حجم گل چند برابر شده است (سهراب سپهری/ صدای پای آب)باری؛ خبرهای ناخوش زیاد است؛ ناخوشی‌ها را بازنشر نکنیم. ناخوشی را تکثیر نکنیم. بلکه با تحلیل آن مانع تکثیرش شویم. تحلیل علمی که با شجاعت و شفقت آمیخته باشد و از درد و رنج انسان‌های گوشت و پوست و خون‌داری که به این جهان می‌آیند و رنج می‌برند و می‌روند بکاهد. این کاستن ممکن است مادی باشد یا معنوی که از راه افشای حقیقت رخ می‌دهد و در آن مصلحت به نفع حقیقت از میدان به دَر می‌شود. چه حقیقتِ تلخی که واقعیت را به ما می‌نماید بهتر از مصلحتِ شیرینی است که فریبمان می‌دهد و ما را در دام دروغ و زندان توهم به بند می‌کشد.از خبرهای خوش یکی اینکه دیروز در شهر پیرمردی را دیدم که روی ماشینش نوشته بود: «صلواتی» و مهربانی را در شهر تکثیر می‌کرد. مهربانی که زندگی بی‌آن از سیب و شقایق و ایمان خالی است و جهان جنگلی ترسناک که در آتش نفرت و خشونت می‌سوزد.با خود گفتم عهدی بهارانه است اینکه خبرهای ناخوش را تکثیر نکنم؛ مگر آغشته به تحلیل و برخاسته از ایمان به حقیقتِ تاب‌آوری انسان در مصاف با مصائب هستی و گذشتن از یلدای زمانۀظلمانی. چنان‌که سعدی ایمان داشت:هنوز با همه دردم امیدِ درمان است/ که آخِری بوَد آخر شبان یلدا را + نوشته شده در سه شنبه هجدهم اردیبهشت ۱۴۰۳ ساعت 7:37 توسط سلمان احمدوند  |  هوای تازه...

در دفاع از انتخابات آزاد برای من مثل روز روشن است که انتخابات پُرشور، تنها زمانی دست‌یافتنی است که جریان‌های مختلف فکری و جناح‌های متنوع سیاسی در فضایی عاری از فریب و خشونت با یکدیگر رقابت کنند و مردمانِ وارَسته از فقر و ترس و تبعیض، سرنوشت سیاسی خود را چونان حقی مسلّم تعیین کنند. یقین دارم که مردمان گرسنه و مرعوب، نه از آگاهی انتخابات بهره‌ای دارند و نه از شورِ آن، نصیبی. رأی کسانی از این شمار را می‌توان به بهایی بَس ناچیز خرید و با سوار شدن بر موج فلاکت‌شان، بارِ خود را بست. راست این است که انتخابات پُرشور را جز در زمینۀ پُر امید سراغ نمی‌توان گرفت. امید به‌مثابۀ مفهومی اجتماعی که شا‌خص‌ها و شناسه‌های آن طیفی گسترده از امکانات و خدمات اقتصادی و اجتماعی و سیاسی را دربرمی‌گیرد و از مهام تورم تا حفظ محیط زیست امتداد می‌یابد. امید در معنای کلان و امید به زندگی در معنایی خُرد که ارتباط آن به‌خصوص با مسئلۀ انتخابات که ابزاری سیاسی و همهنگام رهیافتی دموکراتیک است، عمیق و تنگاتنگ است، چندان که گزاف نیست اگر درجۀ مشروعیت و سطح کارآمدی نظام‌های سیاسی را تابعی از توان آنها در بازتولید این شاخص (امید به زندگی) بدانیم.ناگفته پیداست که چنانچه انتخابات در فضایی مسدود و خالی از رقابت آزادانۀ بازیگران گونه‌گون نظام اجتماعی و کنشگران متکثر سپهر سیاسی دایر شود، هرگز نه آن رویدادی است که به تعیین سرنوشت سیاسی بینجامد. ارمغان شوم آن، گسیختن رشتۀ پیوندِ مردمان با سرزمین خود است؛ چه از ویران کردن آن و تاراج سرمایه‌هایش پروا نمی‌کنند. بی‌اعتنایی به نابودی محیط زیست و بالا گرفتن تبِ گنج‌یابی را در سالیان اخیر نمودهایی از این فاجعه می‌دانم.باری؛ انتخابات غیرآزاد، چشاندن زهر تحقیر و توهین به شهروند هوای تازه...